Ukończyłam z wyróżnieniem studia magisterskie na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Jestem także absolwentką filologii polskiej oraz terapii pedagogicznej.
W 2012 roku uzyskałam stopień nauczyciela dyplomowanego. Od 22 lat staram się być dla uczniów mentorem i wychowawcą. Pracuję tak, by młodzi ludzie wiedzieli, że to właśnie jest moją pasją.
To fundament, dzięki któremu łatwiej jest wskazać cel podejmowanych działań, sprowokować do myślenia, poszukiwania, głębszej refleksji.
Lekcje polskiego mają być przygodą, odkrywaniem tajemnicy. Elementy dramy, metoda projektu, myślenie wizualne i aktywności bliskie młodym ludziom pomogą zrealizować cel i zainspirować.
Moja nauczycielska filozofia to kształtowanie w uczniach stylu myślenia, dzięki któremu będą potrafili „odpowiednie dać rzeczy słowo” i wtedy z pewnością „ język giętki powie wszystko, co pomyśli głowa”. Wszak na lekcjach polskiego bez rozmowy ani rusz!
W swej historii prowadziłam także koło teatralne. Zajęcia te dawały mi mnóstwo satysfakcji. Może gdybym nie była nauczycielem, zostałabym reżyserem teatralnym?
Bardzo lubię swoja pracę. Idealna sytuacja to obopólna korzyść. Warunkiem jest starannie przygotowany warsztat, poczucie bezpieczeństwa, świadomość celu, kreatywna postawa i poczucie humoru.
Polonistyczna przygoda wzywa!
Jestem absolwentem filologii polskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Podczas pracy z uczniami staram się, aby nauka o literaturze posiadała charakter dyskusji, podczas której każde dziecko, oprócz umiejętności dokonywania klasycznej interpretacji konkretnych utworów, będzie miało możliwość wyrażenia subiektywnych odczuć i opinii na ich temat. Uważam, iż analiza problematyki wszelkich tekstów omawianych na lekcjach języka polskiego powinna odbywać się w duchu konstruktywnej polemiki i poszanowania różnicy zdań.
